Τα τελευταία έτη η συζήτηση σχετικά με τη χρήση του ΥΦΑ ως ναυτιλιακού καυσίμου εντείνεται σημαντικά, κυρίως λόγω της θέσπισης νομοθεσίας από τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (ΔΝΟ) σχετικά με τις εκπομπές καυσαερίων στο περιβάλλον από πλοία. Έτσι, από την 1η Ιανουαρίου 2020, τα καύσιμα πλοίων δεν θα πρέπει να περιέχουν περισσότερο από 0,50% m / m θείο, έναντι του τρέχοντος ορίου 3,50%, το οποίο ισχύει από την 1η Ιανουαρίου 2012. Αυτά τα όρια εισήχθησαν στο αναθεωρημένο παράρτημα VI της διεθνούς σύμβασης του ΔΝΟ για την πρόληψη της Ρύπανσης από πλοία (MARPOL 73/78). Η ευρωπαϊκή νομοθεσία ευθυγραμμίστηκε με τις απαιτήσεις του ΔΝΟ με την οδηγία 2012/33 / ΕΕ.
Το ΥΦΑ θεωρείται ως προτιμώμενη λύση χαμηλών εκπομπών. Ωστόσο, η εκτεταμένη χρήση του δεν φαίνεται επί του παρόντος να επιτυγχάνεται, κυρίως λόγω της έλλειψης υποδομών, του ασαφούς πλαισίου, ευρωπαϊκής και εθνικής στρατηγικής ανάπτυξης αλλά και της σημαντικής αβεβαιότητας σχετικά με την υιοθέτηση από τη ναυτιλιακή βιομηχανία.
Οι καθυστερήσεις αυτές αποδεικνύουν την ανεπάρκεια των καθιερωμένων μεθόδων Διαχείρισης Κινδύνων για να ληφθεί υπόψη η αβεβαιότητα, να υποστηριχθούν οι σχετικές αποφάσεις και εν τέλει να αναπτυχθεί μια σταθερή εφοδιαστική αλυσίδα από τους ανάντη προμηθευτές ΥΦΑ μέχρι τον τελικό καταναλωτή.
Διαχείριση κινδύνων για Εγκαταστάσεις Ανεφοδιασμού Πλοίων με ΥΦΑ
Η προσπάθεια για την ανάπτυξη οδηγιών και την τυποποίηση μελετών και διαδικασιών ανάλυσης κινδύνων είναι ιδιαίτερα έντονη, τόσο από την επιστημονική κοινότητα όσο και από τους διεθνείς θεσμικούς φορείς, προκειμένου να προωθήσουν τη διείσδυση του νέου καυσίμου και παράλληλα την αποδοχή του όχι μόνο από τη ναυτιλία αλλά εν γένει από το κοινωνικό σύνολο.
Έτσι, η προσπάθεια αυτή επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην ασφάλεια συστημάτων και την πρόληψη ατυχημάτων κατά τον σχεδιασμό και λειτουργία μιας εγκατάστασης ανεφοδιασμού πλοίων με ΥΦΑ. Η επιτυχία όμως μιας επιχειρηματικής προσπάθειας στον χώρο αυτό, ο ορθός σχεδιασμός, κατασκευή και λειτουργία μιας εγκατάστασης ΥΦΑ με όρους βιωσιμότητας επιτάσσει μια περισσότερο διευρυμένη θεώρηση των κινδύνων, όπως εξάλλου περιγράφεται και στο διεθνές πρότυπο ISO 31000.
Για την αποτελεσματική διαχείριση κινδύνων, οι εμπλεκόμενοι οργανισμοί θα πρέπει να είναι σε θέση να αναπτύξουν το δικό τους πλαίσιο διαχείρισης κινδύνων, βάσει του εξωτερικού και εσωτερικού περιβάλλοντος και των στόχων του. Επιπλέον, θα πρέπει να είναι σε θέση να μοιράζονται αποτελεσματικά αυτό το πλαίσιο, να επικοινωνούν και να διαβουλεύονται με όλα τα σχετικά ενδιαφερόμενα μέρη για να κατανοήσουν σε βάθος τη δυναμική, τις ευκαιρίες και τις απειλές του επιχειρηματικού τους περιβάλλοντος.
Το έργο TRiTON επιδιώκει την ανάπτυξη ενός πρότυπου Συστήματος και Μεθοδολογικού Οδηγού για τη Διαχείριση Διακινδύνευσης σε όλες τις φάσεις του Κύκλου Ζωής μιας σταθερής ή κινητής εγκατάστασης ανεφοδιασμού με ΥΦΑ.
